تیم پنجه عقاب شهید شریفی تبریز

جاناتان ویلسون، فوتبال نویس سرشناس بریتانیایی و خالق آثار خارق العاده ای نظیر فوتبال در بلوک شرق بعد از فروپاشی دیوار برلین، این روزها درگیر نگارش تازه ترین کتابش بوده. کتابی با عنوان Outsider یا «بیگانه» که در آن نگاه تازه ای به مقوله دروازه بانی دارد. بیگانه از این منظر که دروازه بان انزوا طلب ترین نفر در میان یازده بازیکن هر تیم است. جایی دورتر از جریان بازی در اکثر دقایق. ویلسون در این کتاب تاریخ دروازه بانی فوتبال جهان را موشکافی می کند. کتابی که در بریتانیا 15 پوند قیمت دارد. در همین رابطه وی امروز را دو ساعت میهمان اینترنتی کاربران گاردین بود و به سوالات آن ها پاسخ داد. سوالاتی که پر بود از حرف های تازه و شنیدنی که بهانه ویراست این نوشتار شد، در ذیل گزیده ای از پاسخ های شیوای ویلسون را می خوانید.

برخورد شوماخر و باتیستون

سال ها می گذرد. با این حال هنوز هم این برخورد با عنوان خشن ترین خطای یک دروازه بان روی یک بازیکن در تاریخ جام های جهانی به یاد آورده می شود. باتیستون بعد از آن برخورد به بیمارستان رفت و مدت ها از فوتبال دور بود اما واقعیت این است که این دو هم اکنون دوستان خوبی برای هم شده اند. در مورد آن صحنه هم گرچه دروازه بان آلمانی سزاوار کارت قرمز بود اما باید بگویم که هرگز از عمد باتیستون را ناکار نکرد. او در آخرین لحظه کمرش را چرخاند. اگر قصد آسیب رساندن داشت می توانست با استوک به او ضربه بزند.

تغییر نقش دروازه بان ها

قدیم ترها دروازه بان ها به باهوشی امروز نبودند. حماقت را می شد در تک تک حرکاتشان دید. درست زمانی که سعی می کردند با تمام توانشان توپ را از مقابل دروازه شوت کنند. یا اینکه در قعر دروازه بمانند تا مهاجم حریف نزدیکشان شود. گویرا گروکیسم، دروازه بان آن مجارستان جادویی، اولین کسی بود که سعی کرد از دروازه خارج شود و پشت دفاعش را جمع کند. اولین دروازه بانی که مدافع پوششی شد. از آن به بعد تا امروز دروازه بان ها کم کم به بدنه تیم تزریق شدند. لئو یاشین دنبال رو همین راه شد. امروزه دروازه بان هایی که بهتر با پا بازی می کنند طرفداران بیشتری دارند. دروازه بان باید بتواند پاس های کوتاه بدهد، تیم را راه بیندازد، بخشی از تیم باشد.

کشورهای بد دروازه بان!

اسکاتلند و برزیل در راسشان هستند. تا پیش از ظهور تافارل و بعدها دیدا و ژولیو سزار هیچ دروازه بان برزیلی بزرگی را در خاطر نداشتیم. این چند نفر هم در ایتالیا ظهور کردند. یکی پارما، یکی میلان و آخری اینتر. جایی که مدافعینش بیش از برزیل همکاری می کنند. داستان آفریقا هم همین است. آفریقایی ها عموما سختکوش و جنگنده هستند. برای میانه های میدان ساخته شده اند. چابکی دروازه بانی را ندارند. البته سونگو، کامنی و کینگستون در این سال ها قدری این باور را کمرنگ کرده اند.

جوهارت بزرگ، دخیای کوچک!

مصدومیت را که کنار بگذاریم، در پایان سال 2020 می توانیم جو هارت را یکی از بهترین های عصر خودش بدانیم. این را به شما تضمین می دهم. در سوی دیگر دخیا قرار دارد. دروازه بانی که گاه با عکس العمل های بی نظیرش شما را به تحسین وا می دارد اما هیچ وقت با اطمینان به سمت توپ ها خیز برنمی دارد. همیشه ترسش را دارد. البته سنش را هم در نظر بگیرید. او بسیار جوان است و می تواند بسیار تغییر کند.

برگرفته از رمان آلبر کامو

نام کتاب برگرفته از کتاب غریبه، اثر آلبر کاموست. دروازه بان جایی دورتر از جریان بازی می ایستد و بیشتر دقایق را نظاره گر تقابل دیگران است تا درگیر آن.

سه دروازه بان بزرگ جهان

بوفون، نویر و کاسیاس!

دروازه بان های آمریکایی

آمریکایی ها معمولا دروازه بان های سرشناس تری دارند. بازیکنان دیگرشان عموما معمولی هستند. به سادگی می توانیم کیسی کلر، تیم هاوارد و برد فریدل را به خاطر بیاوریم. دلیلش به ژنتیک آن ها باز می گردد. تعامل چشم-دست آن ها معمولا شاخص است. همان چیزی که در بسکتبال می بینیم. این روزها تیم های انگلیسی در لیگ آمریکا به دنبال دروازه بان می گردند.

موافق افول دروازه بانی لیگ برتر نیستم

می گویند کیفیت دروازه بانی انگلستان در قیاس با 10-15 سال گذشته به وضوح کاهش یافته. دیگر شاهد حضور پیتر اشمایکل، دیوید سیمن، نایجل مارتین، تیم فلاور و یا حتی یرزی دودک و کارلو کودیچینی نیستیم. من می گویم در حال حاضر هم دروازه بان های شاخصی داریم. پتر چک، جوهارت، لیندگارد و دخیا، پپ رینا، خولیو سزار، ال حبسی و بن فاستر. در حد و اندازه استانداردهای گذشته هستیم.

لئو یاشین افسانه ای

پدر من به این سادگی ها تحت تاثیر قرار نمی گرفت. با این حال یاشین او را شیفته خودش کرد. در 1966 برای دیدنش به روکر پارک رفت. یاشین تاثیرگذارترین دروازه بان تاریخ فوتبال است.

دروازه بان ها دیگر مظهر شهامت نیستند

در گذشته دروازه بان ها مظهر شهامت و بی پروایی بودند. دلیلش را به شما می گویم. دروازه بان های قدیمی تر را به یاد بیاورید. با لباسی شبیه بازیکنان عادی. با دست هایی بدون دستکش. با قوانینی که حمایتشان نمی کرد. این روزها تجهیزات بیشتری دارند. لباس هایشان خاص است. دستکش های بزرگی دارند. داور حمایتشان می کند. طبیعی است که دیگر به جذابی گذشته نباشند.

کاپیتان های دروازه بان

دروازه بان از عقب نظاره گر بازیست. همه چیز را زیر نظر دارد. می تواند کاپیتان خوبی باشد. با این حال همه چیز به شخصیت و تاثیرگذاری اش بستگی دارد.

کاسیاس واضحا بهتر است

گروهی می گویند والدس برای اسپانیا بهتر است چرا که می تواند به عنوان سوییپر در کارهای تیمی شرکت کند. استدلالشان منطقی نیست. کاسیاس یک رهبر واقعیست. از سوی دیگر سبک بازی اسپانیا تا حدودی با بارسا تفاوت دارد.

ون درسار بی نظیر بود

در مورد بازی با پا ون در سار با اختلاف از رقبایش پیش است. در پله های بعدی ویکتور والدس و پیتر چک هستند.

قانون پاس به دروازه بان ناتینگهام را سقوط داد

در سال 1992 برداشتن پاس به عقب از سوی دروازه بان ممنوع شد. درست همان زمان بود که ناتینگهام سقوط کرد. می گفتند آن ها فقط 70 دقیقه از 90 دقیقه را بازی می کنند. 20 دقیقه را با اتکا به همین قانون تلف می کردند.

نوستالژی ها حذف شده اند

هیگوییتا، کمپس، بارتز، چیلاورت، اد دی گوی، سیمن و این اواخر ینس لمان. این ها دروازه بان های خاصی بودند. خاطرات خاص خودشان را داشتند. دروازه بان های امروز ساکت تر شده اند. با آرامش بیشتری روی بازی تمرکز می کنند تا حواشی آن. به هر حال زمانه هم عوض شده.

و در نهایت در مورد تصویر روی جلد

دیو گاسکل از منچستریونایتد. دور سوم اف ای کاپ. 1962. مه غلیظی اولدترافورد را گرفته. گاسکل دروازه بولتون را نمی بیند. تا اینکه مدافع خودی خبر گل یونایتد را برای دروازه بانشان می آورد و او به این شکل شادی می کند. یونایتد در این بازی 2-1 از سد بولتون عبور می کند.